|
W2WARTHOG
Phacochoerus Africanus
(WARTHOG PRODUCTIONS)
#kingcrimson #chapmanstick
Phacochoerus Africanus vormt samen
met What's Left? en Ain't Right! de
W2Warthog-trilogie.
De gebroeders
Pim en Hans Thiemens hadden al enige
jaren plannen voor dit afsluitende
album, maar door het plotselinge
overlijden van eerstgenoemde
veranderden deze voornemens
drastisch.
Het oorspronkelijke idee om
de vier behoorlijk van elkaar afwijkende
versies van het lijflied Warthog als
ruim twintig minuten durende suite te
presenteren bleef echter gehandhaafd.
Dit tot titelnummer gepromoveerde
stuk (met als subtitel The Philosophy)
toont de grote invloed die King
Crimsons Discipline-periode op de
muzikanten heeft gehad. De eigenwijze
gitaarweefsels, grommende Chapman
Stick-accenten en karakteristieke,
Adrian Belew-achtige zangpartijen
worden daarbij zodanig gebracht dat er
wel degelijk een eigen geluid ontstaat.
Een andere geplande compositie is
het instrumentale, met een bluesy,
Gilmoureske gitaarsolo opgesierde
Floating.
Bassist Hans Thiemens wilde
deze periode waardig afsluiten door
onafgemaakte ideeën, onvolledige
opnames en onder het stof geraakte
nummers te completeren. Zo is daar
het prachtige, met Mellotron-klanken
verrijkte (Remnants) Of A Lifetime.
Het is een van de songs waarin de
intrigerende, onderkoelde en aan Petra
Lugtenburg (Cloud Nine) herinnerende
zang van Françoise Vaal floreert. Ze
geeft ook de vocale bonustrackversie
van het genoemde Floating een geheel
eigen draai.
Een ander kenmerk van
deze eigengereide formatie, de op
artistieke New Wave-bands als XTC,
Television en Tuxedomoon gebaseerde
gitaarpatronen en duistere attitude,
komt onder meer in het op trompettist
Jon Hassell geïnspireerde Just Me! tot
uiting.
Tenslotte wordt heel persoonlijk
afscheid genomen. Eerst ludiek, in
het gezamenlijk onder de douche
gezongen W2Warthog Shower Theme.
Vervolgens indrukwekkend met Hog's
Requiem, waarin Latijnse gebeden en
een stukje akoestisch gitaarspel van
Pims Cédez Le Passage samenvloeien
met een melancholieke contrabas.
En ten slotte met het korte, door
Pim gespeelde en treffend getitelde
Lullaby.
In zijn voorwoord spreekt Hans
de hoop uit dat hun muziek "net als
voorheen een gevarieerde, tot nadenken
stemmende, soms pesterige en vooral
onevenwichtige indruk zal maken". Dat
is beslist geen ijdele hoop: Phacochoerus
Africanus is een zowel indrukwekkend
als meeslepend slotakkoord.
René Yedema
|
